Ondertrouw en welke naam?
Ondertrouw perikelen
Ondertrouw. Wat klinkt dat serieus hè? En stijfjes. Ouderwets. Maar ja, als je gaat trouwen hoort dat er nu eenmaal bij. En dus belde ik een aantal weken geleden met de gemeente waar we gaan trouwen om een afspraak te maken voor die ondertrouw. Vorige week dinsdag was het zo ver. ’s Avonds om 18h stonden we met onze paspoorten en getuigenformulier op de stoep van het stadhuis. Een übersaai, modern gebouw waar de romantiek nu niet bepaald van af straalt. Nog een reden waarom we daar vooral nīet willen trouwen ;-). Maar goed, die ondertrouw…We werden een wat vreemd, klein bezemhok in geleid waar een mevrouw achter een grote computer zat. Van tevoren had ik al wel van andere brides to be begrepen dat in ondertrouw gaan helemaal niets voorstelt. Precies wat het woord bij je op roept. De dame die ons hielp paste er trouwens ook goed bij. Uitgeblust draaide ze routineus een serie vragen af die ze met een paar venijnige enters beantwoordde op een of andere oude computer. ‘Ow! Of we misschien wat te drinken wilden?’ Tja. Ach. Nu we er toch zijn. Een half bakje slappe English Blend thee en 15 minuten aan weinig inspirerende vragen verder, was het tijd voor het uur u. Het moment waar ik de afgelopen dagen, weken en zelfs maanden over had nagedacht. Zonder echt resultaat overigens. Mijn achternaam.
Achternaam stress
Want wat doe je daar mee? Tegenwoordig kan er zó veel dat je door de bomen het bos bijna niet meer ziet. Van het standaard aannemen van zijn naam tot dubbele naam voor de man of gewoon lekker alles bij het oude laten; het kan allemaal. Eigenlijk is het voor mij altijd wel duidelijk geweest: ik wil graag mijn meisjesnaam houden. Mijn naam. Dat is ‘m. En niet ineens na ruim 30 jaar iets anders. Maar ja, dan ga je er over nadenken. Zegt je toekomstige man ineens dat het toch wel erg leuk is als jij zijn naam aan neemt en denk je bij jezelf; wat doe ik toch moeilijk?! Dat dacht ik tenminste wel. En dus balanceerde ik een tijdje met het idee mijn eigen naam in te wisselen voor die van mijn vriend. Ik kon er alleen niet aan wennen. Echt niet. Het klopt gewoon niet. Letterlijk tot de laatste 10 minuten vóór de ondertrouw heb ik getwijfeld ;-), maar toen was het klaar. Ik besloot dat het het beste van twee werelden moest gaan worden: mijn eigen naam zou ik als eerste blijven houden en de naam van mijn vriend er achteraan. Zo mag ik me toch Mrs noemen, wat, toegegeven, natuurlijk best heel leuk is én behoud ik mijn oh zo vertrouwde eigen naam. En hoewel vriendlief het toch wel graag net even wat anders had gezien, kan hij hier prima mee leven. En dus is het over ruim 2 maanden Mr en Mrs. Maar dan net even anders.
Hoe kijk jij hier tegen aan? Zou jij je meisjesnaam houden of juist niet?
Lees hier mijn vorige blog over onze Ibiza style thema.